درخت دوستی بنشان

من از برنامه پاورقی خوشم میاد. مسائل سیاسی را با زبان طنز و خوب هم جمع و بیان می کنند. اما نقدی بهش وارده و متاسفانه به خیلی ها وارده و یک وقتهایی زیادی هم وارده.

گاهی بعضی ها به دیگران نگاهی صفر و صدی دارند. این نوع نگاه برای کسانی که ادعایی مخصوصا در فرهنگ دارند درست نیست. بخصوص زمانی که این نگاه به کسانی باشه که اشتراکات زیادی با ایشان دارید. هم وطن، هم میهن، هم شهری، هم محل، هم مدرسه و هم دانشگاه و هم کلاس و خیلی از این هم های دیگه که میشه بیان کرد. کاری به جناح نگاهش ندارم که در هر دو طرف قضیه این مسئله صدق میکنه. وگرنه این نگاه ، نگاه فلان رئیس جمهور اجنبی است که گفت یا با مائید یا با تروریست ها و یا علیه ما. پس باید یک فرقی وجود داشته باشد.

گاهی به یکنفر میرسی که ایمان به گمراهی اش داری وقتی نگاهی دشمنانه داری به جای اینکه رفتاری داشته باشی تا از گمراهی و گمگشتگی در بیاد بیشتر سر لج می افتد و تبدیل به یک دشمن واقعی میشه . در صورتی که در طینت و حقیقت و باطن اینگونه نیست و فقط اختلاف نظری هست که گاه با یک مهربانی و یا یک گفتمان درست حل میشود. البته که حساب کسانی که خائن به همه اصول هستند ، خارج است. اما فرزندی که به خاطر اشتباهش از پدرش تنبیهی دریافت می کند از پدر کینه به دل نمی گیرد. چون میداند که پدر هم از روی قصاوت و دشمنی تنبیه نمی کند و ته دلش راضی به این تنبیه نیست. ولی قصاوت و دشمنی مسئله غیر قابل درکی نیست که نشود فهمید. حتما متنبه از تنبیهی که دریافت می کند میفهمد از روی دشمنی و قصاوت است یا از روی دوست داشتن و دلسوزی.

استوار کردن و نگه داشتن حکومتی که بر دلها حکومت می کند به مراتب سختتر است از خراب کردنش. چه بسا هستند کسانی که از روی نادانی و جهل، نوع و مدل دوستیشان ، دوستی خاله خرسه است. و آسیبی که اینان میزنند از آسیب هر دشمنی بیشتر و به راحتی التیام نمیابد. هنر در حکومت بر دلهاست.

حضرت علی(ع) در حکمت دهم نهج البلاغه می فرماید:

وَ قَالَ علی (علیه السلام): خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَكَوْا عَلَيْكُمْ، وَ إِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَيْكُمْ.

با مردم به گونه اى بياميزيد، كه اگر بميريد، بر شما بگريند و اگر بمانيد با شما دوستى كنند.