حضرت حافظ و عاشورا

زان     یار   دل نوازم   شکریست    با   شکایت

گر  نکته  دان  عشقی  بشنو   تو   این  حکایت

بی مزد   بود  و منت  هر  خدمتی که   کردم

یارب  مباد  کس   را   مخدوم   و   بی عنایت

رندان   تشنه  لب   را   آبی   نمی دهد  کس

گویا   ولی  شناسان   رفتند   از   این   ولایت

چشمت به غمزه مارا خون خورد،می پسندی؟

جانا    روا    نباشد    خون  ریز     را   حمایت

در   زلف  چون  کمندش  ای دل  مپیچ   کانجا

سر ها  بریده  بینی   بی جرم  و   بی جنایت

در  این شب سیاهم  گم  گشت راه  مقصود

از گوشه ای برون   آی   ای  کوکب   هدایت

از  هر  طرف  که رفتم   جز  وحشتم  نیفزود

زینهار   از   این  بیابان  وین   راه   بی نهایت

ای    آفتاب   خوبان   می جوشد   اندرونم

یک  ساعتم  بگنجان   در  سایه ی  عنایت

این  راه  را  نهایت صورت  کجا   توان  بست

کش صد هزار منزل بیش است در این بدایت

هر  چند   بردی   آبم   روی  از  درت  نتابم

جور   از  حبیب  خوشتر  کز  مدعی  رعایت

عشقت  رسد به فریاد گر خود بسان حافظ

قرآن    زبر    بخوانی   در   چهار ده   روایت